Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Μύθος και παγματικότητα: Ο χρυσοφόρος Δράκος και οι δύο ξυλοκόποι

Ήτανε κάποτε- έτσι αρχίζουνε όλα τα παραμύθια- ένας δράκος στα πέντε πηγάδια του Βιτσίου που φύλαγε τις πηγές για να ρέουν τα νερά  αμόλυντα και καθάρια. Το βουητό της ανάβλυσης και της ροής του νερού, το θρόισμα των φύλλων, η κατακρήμνιση πετρών, το σπάσιμο των κλαδιών  και  η αντήχηση τους στα πρανή της κατηφορικής κοιλάδας  μαζί με τη φαντασίωση των ανθρώπων για την ύπαρξη του Δράκου καθιστούσε το τοπίο απροσπέλαστο. Μια μέρα όμως φθινοπωρινή που ξύλευαν εκεί κοντά δύο ξυλοκόποι, πατέρας και γιος,  ο γιος πήρε τη στραγγισμένη μπούκλα και ξεκίνησε  στο παρακείμενο μέρος των πηγών. Εκεί αντίκρισε το Δράκο και πριν καλά- καλά  τον πιάσει σύγκρυο ο Δράκος του μίλησε μειλίχια: Επιθύμησα του είπε σπιτικό φαγητό. Κάθε φορά που θα μου φέρνεις θα σου δίδω και μια χρυσή λίρα. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε για λίγες μέρες, οπότε ο γιος είπε στον πατέρα του: δεν σκοτώνουμε τον Δράκο να του πάρουμε όλες τις λίρες και ταυτόχρονα ν΄ απαλλαγούμε απ΄αυτή τη διαδικασία; Στη συμπλοκή που επακολούθησε ο δράκος  έχασε την ουρά του και ο πατέρας τον γιο. Μετά από πολύ καιρό ο πατέρας ξαναπήγε στο Δράκο και του πρότεινε να ξαναγίνουν φίλοι. Ο Δράκος του απήντησε:  <<Αυτό πλέον δεν γίνεται γιατί κάθε φορά που θα συναντιόμαστε εγώ θα σκέφτομαι  την κομμένη μου ουρά και εσύ το χαμένο γιο σου>>.

Τα διάφορα περιστατικά, τα βιώματα, η φιλικότητα, η εχθρότητα, η αφήγηση που μεταφέρεται από γενεά σε γενεά δεν εξαλείφονται για τον καθένα μας σε μια κλίμακα τουλάχιστον τριών γενεών. Εκείνο όμως που πρέπει να επισημανθεί δεν είναι η ανάλυση του DNA του καθενός μας για να προσδιορίσουμε της καθαρότητα της φυλής ή τις ρίζες της εθνικής προέλευσης γιατί οποιοσδήποτε προσπαθήσει να απεικονίσει το γενεαλογικό του δένδρο θα πελαγοδρομήσει από το πρώτο κιόλας επίπεδο των σχετικών διακλαδώσεων. Έτσι, σε οποιαδήποτε,  για παράδειγμα,  τρίτη γενιά εν ζωή σε βάθος χρόνου 3χ30 έτη, οι διακλαδώσεις οι αρχικές είναι τέσσερις και συνεχίζονται προχωρώντας επί τέσσερις και ούτω καθεξής.

Εκείνο που ισχύει αλάνθαστα είναι η διαχρονική ρήση του Ισοκράτη:
<< Μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημητέρας ή της κοινής φύσεως μετέχοντας>>.  Πανηγυρικός  παρ. 50.

[https://youtu.be/DbzKDlDXxws Το κανόνι και το αηδόνι]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου